De kunst om niet perfect doen
Perfectie past bij materie
Afgelopen dagen ben ik het eetgedeelte van mijn woonkamer aan het upgraden. Echt doen. Stimulans voor mijn derde chakra.
Gisteren was een dag waarop mijn lichaam protesteerde. Ik had zo'n dag waarbij ik wilde bank hangen of zo. Dat heb ik echt niet vaak. Het was halverwege de middag en er was nog weinig uit mijn handen gekomen. Net toen ik dacht ik laat het voor vandaag, zuchtte ik diep. Ik zag dat het 3.33 uur was. Ik voelde de steun en energie in mij stromen. Ik heb de muur geschuurd en plinten geschilderd. Wat voelde ik me fijn.
Vandaag heb ik het plafond wit gemaakt. Wauw wat ziet dat er allemaal mooi uit. En het is me de afgelopen dagen gelukt om het niet perfect te doen. Dat is een hele kunst voor mij. Oneffenheden of net niet helemaal mooie stukjes laten voor wat ze zijn. Die haar van de verfkwast waar ik zojuist overheen heb geschilderd gewoon laten zitten. Niet alle afgebladderde plafondstukjes verwijderen.
Nadat ik de lamp weer had opgehangen, de gordijnrails terug geschroefd, de gordijnen uit de wasmachine direct had opgehangen en ik van een afstandje keek, leek het toch perfect voor mij. Die kleine details zijn niet meer zichtbaar!
Zo is het ook in ons aardse leven. Het is helemaal niet de bedoeling om hier perfect te leven. Het kost juist veel energie of beter gezegd het is energie verspilling om perfectie na te streven.
Wat mij heel erg heeft geholpen is de zijn; het kost een mens gemiddeld 20% om 80% gedaan te krijgen. En het kost een mens gemiddeld 80% om die laatste 20% gedaan te krijgen.
En ik denk dat als ik mijn gevoel van voldoening ook nog mee mag rekenen perfectie mij 100% energie kost.
Het is een kunst om perfectie wel te zien, maar er vanaf te zien. Een burn-out heeft mij ingezien hoe waardevol het is om deze kunst te beheren.