Ik neem je mee in een verhaal dat aan mij is verteld.
Twee kinderen zijn aan het voetballen. Ze schieten om de beurt op een doeltje dat van stevig staal is en nog geen meter hoog. Twee andere kinderen komen aanlopen en gaan achter het doel op de grond zitten. Hun hoofd steekt net boven het doel uit. De kinderen die aan het voetballen zijn waarschuwen de twee jongens dat ze een bal tegen zich aan kunnen krijgen. Er ontstaat een nieuw spel. De twee schietende jongens worden uitgedaagd om de twee jongens die zijn gaan zitten te raken. Telkens als de bal mist lachen de twee zittende jongens. "Jullie kunnen toch niet raak schieten", wordt er geroepen.
Dit spel gaat een tijdje zo door tot de voetballende jongens genoeg hebben van dit nieuwe spel. Een jongen gooit de bal tegen een zittende jongen aan. Raak. De zittende jongens lachen niet meer. Het spel is uit. De geraakte jongen heeft een bloedneus. De bal is hard aangekomen.
De volgende dag is er een gesprek over de bloedneus. Dus over het gevolg van het nieuwe spel. Alleen is er in dit gesprek de aanname dat er opzettelijk pijn is aangedaan door de voetballende jongen. De voetballende jongen voelt dit en ziet ook dat hij de zittende jongen pijn heeft gedaan. Hij biedt zijn excuses aan en ontvangt de consequenties van de schuld op zich nemen.
Waarom neemt de jongen de schuld op zich?
Zoals het aan mij verteld is wilde de jongen geen negativiteit. Hij voelde dit wel zo. Hij wilde er snel vanaf zijn. Door de schuld op zich te nemen was het gesprek snel klaar. De consequenties die erbij horen neemt hij voor lief.
Er zit iets onder 'er snel vanaf willen zijn'. Toen ik daarop doorvroeg gaf de jongen aan dat hij het juist heel vervelend vindt als hij de schuld van iets krijgt. Hij wilde deze situatie voor zijn en nam daarom zelf de schuld op zich. Dan was het sneller voorbij.
Hij heeft helemaal niet geprobeerd het werkelijke verhaal te vertellen. Hij had geen vertrouwen dat het werkelijke verhaal niet automatisch een 'schuld' naar hem geschoven zou worden.
Slachtoffer geeft niet altijd een dader
Ik merk dat in onze samenleving er vaak gezocht wordt naar een dader zodra iemand slachtoffer is geworden. De dader kunnen we straffen en hopen dat er in de toekomst niet meer slachtoffers vallen. Wat mij verbaasd is dat we zo weinig oog en oor hebben voor de slachtoffer. Waarom is iemand slachtoffer geworden? Wat doet dat met deze persoon? Identificeert hij/zij zich helemaal met de slachtofferrol? Is er een relatie met eerdere gebeurtenissen? Er zit nog zoveel onder. Dat fix je niet even met het aanwijzen van een dader. Maar zo zijn we nog wel 'geprogrammeerd'.
Herken jij je (voor een deel) in bovenstaand verhaal?
Neem (vrijblijvend) contact met mij op. Ik ben los van een programma en kan zonder conclusies en overtuigingen naar jou en jouw lichaam luisteren. Stuur me gerust een
bericht.