Liefde voor planten

De tuin rondom mijn huis geeft mij vaak een gelukzalig gevoel. Zoveel kleuren groen, zoveel leven, zo mooi! Soms voel ik me eigenaar, maar veel vaker voel ik me een gast in dit stukje natuur. Ik voel me verantwoordelijk dat het goed gaat met alles wat groeit in de tuin. Daarbij wil ik rust voor mijzelf. Dat levert nog weleens een innerlijke discussie. Paardenbloemen bijvoorbeeld maken kale plekken in het gras. Het is ook niet lekker lopen in het gras met veel paardenbloemen. Toch zijn ze veel in de tuin aanwezig. Ik heb een paar jaar geprobeerd ze uit de tuin te krijgen. Dat is dus die strijd. Waarom mag ik bepalen dat zij niet in mijn tuin mogen groeien? Als mens maken we grenzen en bepalen we dat de tuin mijn eigendom is. De vogels planten en dieren in mijn tuin zijn niet mijn eigendom. Zo zie en voel ik dat niet. Wel mogen we samen leven in de tuin. Voor mij geeft groen gras rust. Liever geen andere plantjes in het gras. Als ik plantjes, zoals paardenbloemen verwijder, dan voel ik dat ik toch even contact maak met deze plantjes en me ergens verontschuldig dat ik ze verwijder. Ze gaan wel in mijn compostbak. Zo heb ik het gevoel dat ze toch een beetje in de tuin blijven; als nieuwe grond komt het terug in de tuin. 

Er staan veel nieuwe planten en bomen in de tuin sinds ik hier ben komen wonen. Ook dat was wel een overwinning. Iedereen vond de tuin zo mooi toen ik dit huis kocht. De vorige bewoners zorgden heel goed voor de tuin. Ze waren elke dag in de tuin aan het werk. Dat verhaal heb ik veelvuldig gehoord. Toch ben ik steeds meer de tuin gaan veranderen. Ik merkte dat ik het heel fijn vond dat een paar buurvrouwen zeiden dat ik zo goed voor de tuin zorg en een andere buurvrouw vond de ronde haag in mijn tuin zo'n leuk idee. Op dat moment had ik die complimenten nog heel hard nodig. 

Eén van de eerste nieuwe boompjes in de tuin was een appelboom en een pruimenboom. Het appelboompje gaf direct veel appels en de takken konden het eigenlijk niet houden. Het leek of het appelboompje zich hier goed ging aarden. Echter een jaar later zag ik dat de pruimenboom al flink aan het groeien was, maar het appelboompje wilde niet. Het was net of het appelboompje niet happy was op zijn plekje. Voor het planten van de ronde haag heb ik het appelboompje verplaatst. Misschien dat het boompje beter kon aarden in de voortuin. 

Elk jaar kwam er wel blad aan het boompje, maar al ruim voor de herfst viel het blad er weer af. Appels gaf het boompje niet. Ik haalde het gras rondom het boompje weg, gaf het veel water en af en toe pakte ik de stam even liefdevol vast. Het boompje was niet blij. Ik heb het boompje uitgegraven. Wat kon ik nog doen? Ik voelde dat ik het boompje niet weg mocht gooien. Ik heb een pot gepakt en met flink wat grond in een pot in mijn kas gezet. Daar heeft het boompje een jaar in gestaan én ik zag bloemetjes in het boompje en mooi blad. Wat een kracht zit er toch in dit boompje. Wat een overlevingskracht. 

Vorig jaar aan het eind van de zomer heb ik het boompje weer in de volle grond gezet. En zie de foto!  Het boompje is zo blij dat het overgoten is met bloemen. Er zit drie dagen tussen de twee foto's. Ongelooflijk hoe de knoppen ineens zijn opengegaan. Ik voel zoveel liefde, trots en dankbaarheid voor al het groen in de tuin en een beetje extra nog voor het appelboompje.