Mijn paasgevoel
Dat het licht in ons weer aangeraakt mag worden
en nieuw licht in de wereld mag gaan schijnen
In 2002 ben ik op zoek gegaan naar God. Ik wist en voelde dat er veel meer was dan alleen maar dat wat we konden zien. Ik ben gaan lezen over allerlei soorten religies en overtuigingen. Voor mij voelde het alsof elke religie en overtuiging in essentie over hetzelfde ging. Over liefde, over God. God moest wel liefde zijn. Ik woonde in Arnhem Zuid toen er mensen bij mij aanbelde, die mij graag iets over Jehova wilde vertellen. Ik heb ze uitgenodigd en we hebben een hele tijd gepraat onder het genot van een kopje thee. Ik zag dat deze mensen niet gewend waren om binnen uitgenodigd te worden. Ik was juist heel dankbaar dat zij bij mij aanbelde en mij zoveel konden vertellen. Het sterkte mij in mijn zoektocht naar God. Ik voelde ook dat ik niet aan wilde sluiten bij de mensen die bij mij aan hadden gebeld. Wat ik mooi vond aan hun verhaal is dat zij God bij de naam noemen. Maar tegelijk denk ik dan meer aan een persoon dan aan de mooie energie zoals ik die voel.
Mijn vriend waar ik in Arnhem mee samenwoonde was katholiek opgevoed. Ik vroeg aan zijn ouders of ik een keer mee mocht naar een viering in de kerk. Dat voelde heel fijn. Veel zingen en iedereen was aardig naar elkaar. Katholiek wilde ik wel worden.
In Arnhem Zuid was een hele bijzondere pastoor werkzaam. Alois Lurvink was een hele spirituele, bevlogen, energieke pastoor. Samen met nog een paar andere mensen ben ik door Alois Lurvink ingewijd in het katholieke geloof. Maar misschien nog wel meer in het geloof van een kracht in mijzelf. Nu nog ben ik zo dankbaar dat ik deze man heb leren kennen. Hij vertaalde de bijbelse verhalen van toen naar hedendaagse tijd. Mythologie en de boodschappen uit de bijbel vertellen zoveel meer dan het letterlijke verhaal.
Op 12 januari 2003 ben ik samen met 6 andere mensen opgenomen in het catechumenaat. Deze zalvingsceremonie was het begin van de weg naar het doopsel. Het is mooi om zo bewust een pad te bewandelen. Zeven dagen later, tijdens paasnacht, heb ik het sacrament van het doopsel ontvangen. Ik was in het wit gekleed. Wit is de kleur van feest en van nieuw. Ik voelde het als een feest en ik voelde me als herboren. Die avond, die herinnering is voor mij Pasen.
Op 19 januari 2003 was het buiten donker en ook in de kerk was het donker. Buiten de kerk branden een grote vuurkorf. Alois Lurvink stak buiten de kerk een grote kaars aan met het vuur van de vuurkorf. Hij liep de kerk in, die helemaal vol zat met mensen. Iedereen had een kaarsje in de hand. Door het gangpad liep de pastoor. Telkens gingen er kaarsen aan en gaven mensen het licht door. Hoe mooi symbolisch is dat; het licht doorgeven.
Met Pasen mag je het leven vieren
Reacties
Een reactie posten