Leeg nest syndroom

Mijn zoon is 10 jaar. Hij zegt geregeld dat hij altijd bij mij blijft wonen. Ik geniet ervan als hij tegen me aankruipt en dat zegt. Puberen, overgang naar zelfstandig willen worden en ik die alleen maar kan toekijken en mag loslaten .... Die fase mag van mij nog wel even op zich laten wachten. 

En dan ineens wilde mijn zoon graag bij zijn vader logeren. Vorig weekend is hij een nachtje bij papa blijven slapen. Hij was helemaal blij, gelukkig en misschien wel opgelucht. Ik ben blij voor hem dat hij deze stap heeft gezet en dat hij ervan geniet bij papa te zijn. Hij heeft een hele weg afgelegd voordat hij deze stap kon zetten. Het is fijn dat ik hem daarin heb mogen begeleiden en dat hij ook hulp hierin heeft gekregen. Ik merk vooral dat de healing, de verandering in zijn gedachten, de verandering in zijn gedrag van binnenuit, dus in hem zelf is gebeurt. Mijn zoon kan bij tijden goed naar binnen keren. Zo bijzonder om dat aan de zijlijn mee te mogen maken. Ik benoem dingen, ik laat zien hoe ik omga met levenslessen. Dat kan ik allemaal aanreiken. Mooi om te zien hoe hij het tot zich neemt, eigen maakt en er veranderingen mogen komen.   

Ook deze avond gaat hij voor 2 nachtjes naar zijn vader. Een deel van mij voelt blijdschap voor mijn zoon en blijdschap voor zijn vader. Een deel in mij voelt ook vrijheid. Meer tijd voor ik. 

Een deel van mij voelt ook dat het helemaal niet fijn is. Ik voel iets steken in mij. Alsof mijn zoon mij gaat verlaten. Het doet pijn en maakt me verdrietig. Ik blijf bij de emoties en laat die er zijn, zonder dat ik invulling of een verklaring aan de emoties ga geven. 

Ik krijg de tekst 'leeg-nest-syndroom' door. Dat resoneert bij mij. Mijn zoon gaat niet uitvliegen. Hij is 10 jaar, dus dat is niet logisch. Toch snap ik waarom ik deze tekst doorkrijg. Ik mag verbinding maken met een angst, die ik nog niet kende. De angst dat ik niet meer nodig ben. Terwijl ik dit schrijf voel ik de angst naar boven komen. Ik zie de angst en ik erken dat deze er is. Ik maak verbinding met de angst. Zonder oordeel, zonder conclusies mag de angst zich laten zien.  

Dan voel ik oprispingen en ik voel beweging in mijn darmen. Het is voldoende om de angst te erkennen en er met liefde naar te kijken. Mijn lichaam laat het los. Ik laat het los. 

Nu voel ik me veel rustiger. Wauw, dank je wel lichaam. Dank je wel ziel om dit zo helder te laten in zien. Dank je wel lichtwereld voor de aanreikingen. 

Vanavond zal het proces nog wel even doorwerken. Voor het slapen gaan leg ik mijn linkerhand op mijn hart. Ik maak dan nog intenser verbinding met mijn angst en tegelijk geef ik vanuit mijn hart liefde. 

Terwijl ik de laatste zin schrijf hoor ik in mijn hoofd een lied van Dolly Parton. BeBefore The Next Teardrop Falls. Die melancholiek past helemaal bij mij op dit moment.