Fragiel als dominostenen achter elkaar

Het is 4.00 uur in de ochtend als ik maandagmorgen op de klok kijk. Het is donker, maar ik hoor al wat vogels fluiten. Een half uur later zie ik dat het lichter word. Ik ben nog steeds wakker, klaarwakker zelfs. Ik pieker en ben hard aan het werk. Geen wonder dat ik niet meer in slaap val. Ik maak mij zorgen over mijn zoon. 

De vader van mijn zoon heeft een vriendin met ook een zoon. Mijn zoon vindt haar en haar zoon heel leuk. Dat is een geluk bij een ongeluk, zo voelt het. Er zijn veel emoties in mijn lijf actief. Ik maak mij enorm veel zorgen. De spanning in mijn lijf is enorm hoog. Bijna gelijk aan het moment dat ik voelde dat ik niet meer verder kon in mijn relatie. Ik word steeds actiever. Ik lees van alles op internet. Tot ik niet meer goed weet waar ik nu eigenlijk naar op zoek ben. De spanning kan ik niet goed aan. Er zijn teveel emoties actief. 

Om 5.30 uur luister ik naar een meditatie. Waar ik normaal relaxed lig te luisteren ben ik nu heel alert. De mannenstem vraagt of ik op dit moment een probleem heb. Ik knik driftig 'ja'. Hij vraagt of ik graag deze week een oplossing wil. Ik zeg hardop 'ja'. Op zijn aanwijzingen visualiseer ik de bron van waaruit ik denk dat wij komen. Ik zie een riviertje en ga aan de kant zitten. Ik open mijn handen en voel hoe mijn problemen even uit mijn lichaam gaan en in mijn handen komen te liggen. Dan leg ik mijn handen voorzichtig in het riviertje. Ik voel mij rustiger worden en val in slaap. 

Bij het ontwaken schiet ik weer direct in de stress. Alle emoties zijn weer terug. Ik kan gewoon niet functioneren. Ik heb in mijn omgeving hulp gevraagd. Daar word ik gelukkig steeds beter in. Een paar vrienden hebben mij geholpen. Zo lief en fijn. Heel erg dankbaar ben ik daarvoor. 

Maandagavond tijdens een WhatsApp gesprek met een lieve vriendin vroeg een kleine Judith aandacht. In alle emoties was er één die in dit gesprek naar voren kwam. Ik heb daar verbinding mee mogen maken. Ineens herinnerde ik me ook dat in die vroege ochtend mijn vader bij mij was gekomen. Ik heb hem niet kunnen ontvangen, maar nu voelde ik het ineens weer. Zo fijn en ook heel bijzonder dat juist mijn vader nu bij mij komt. Ik heb de kleine Judith in mij liefde gegeven en fysiek door een hele zachte beer tegen mijn hart aan te drukken. Bij het slapen gaan heb ik deze beer lekker tegen me aan getrokken. Ik heb heerlijk geslapen.  

Dinsdag in de namiddag heb ik een Soul Body Fusion sessie mogen ontvangen. Mijn ziel heeft eerst oude delen van mij uit mijn lichaam gehaald. Opschonen van nog een aantal emoties denk ik. Op een ander moment mocht ik zelf mijn lichaam verlaten. Ik voelde mij gelukkig, rustig en thuis. 

Ik heb ook mooie kaarten mogen leggen voor mijzelf. Ik herinnerde me weer dat ik als ziel allerlei afspraken heb gemaakt over gebeurtenissen die ik wil meemaken in dit leven. Deze levensles is voor mij om te groeien in mijn werk als Lichtwerker. Pff wel een hele pittige les dit keer. 

Dinsdagavond krijg ik een ingeving. Ik pak dominosteentjes en een paar Matroesjka poppetjes. 

Ik vertel mijn zoon waar ik mij zorgen over maak. Nu alle emoties gezien en voor een deel geheeld zijn is het voor mij ineens heel helder. De dominosteentjes zijn de stapjes die mijn zoon heeft gemaakt afgelopen jaar. Elk steentje afzonderlijk is heel stevig, maar zo op een rij is het heel fragiel. Ze vallen maar zo weer om. Mijn angst is dat als mijn zoon bij zijn vader is dat de dominosteentjes omvallen. En dat hij de stapjes die hij gemaakt opnieuw moet maken. Dat wil ik niet voor hem én dat wil ik ook niet voor mijzelf. Het gaat allemaal zo goed. Mag dat ietsje langer zo in rust blijven alsjeblieft?

Ik vergelijk mijn zoon met een glas. Op zichzelf robuust totdat je het laat vallen, dan gaat het kapot. 

Mijn wens is dat mijn zoon een voetbal wordt. Dat hij lekker beweeglijk is/blijft en gaat waar hij wil zijn. Bij mij, bij zijn vader, bij de vriendin van zijn vader en bij vrienden. Die weg zijn we ook op aan het gaan. Van mij mag die weg wat langzamer en voorzichtiger gaan. Het glas is al een tijdje uit de vitrinekast en is minder breekbaar, maar het is nog geen stuiterende voetbal met een eigen wil, een eigen richting en een eigen weg. 

Mijn zoon is opgelucht en ik ook. Hij begrijpt mijn zorgen. Hij neemt mijn zorgen gelukkig niet over. Die blijven van mij en mogen er zijn. Ik laat het nu los. "Niet helemaal loslaten mama, ik wil wel steun van jou blijven krijgen". Ik heb alle vertrouwen in het pad dat hij kiest. En tuurlijk steun ik hem daarin. Mijn zoon kruipt op mijn schoot. We knuffelen. Wat een liefde voel ik voor deze jongen!