Ziek zijn is een gift (deel 2)

Ontbinden uit een relatie

Mijn voormalige partner haalt mijn zoon op voor een dagje naar het luchtvaartmuseum. Ik voelde me vanmorgen niet fit en nu merk ik dat ik alleen nog maar naar de bank kan kijken. Warmte van een deken en de tv op White Collar. 

Mijn zoon pakt zijn spullen. Ik smeer ondertussen een boterham en zorg dat ze kunnen gaan. Ik voel dat mijn voormalige partner aan mij trekt. Hij stelt vragen over mijn ziek zijn. Ik weet dat als ik hierop ga antwoorden het gesprek naar hem overgaat. Dat hij mij gaat vertellen hoe last hij van die symptomen heeft. Ik heb het gesprek af gedaan met: “Ik ben gewoon ziek en wil op de bank liggen”. Dat was krachtig en het gesprek was ook direct klaar. Dat beviel me wel. Ik wil bij ‘Ik’ blijven en niet meegesleept worden in het verhaal van een ander. 

 

Terwijl ik op de bank ga liggen en het om mij heen rustig wordt merk ik dat ik in mij nog heel onrustig ben. Waarom kan mijn voormalig partner mij niet loslaten. Ik heb de koorden al vaker doorgeknipt, maar wat als hij ze niet doorknipt? 

Ik heb me nog bij elkaar kunnen rapen om mijn lieve hond uit te laten. Ik heb de pot thee bij de bank gezet en ben er niet meer vanaf gekomen. Ik heb een aantal afleveringen van White Collar gekeken en een paar keer even geslapen. Daarna ben ik naar een podcast met Vera Helleman gaan kijken. Deze bracht mij een verrassend inzicht. Ik heb dan wel koorden verbroken met mijn voormalige partner, maar ik knoop ze ook zelf steeds weer aan elkaar. Ik laat mij vasthouden, binden of claimen. Doordat ik mij deze dag niet lekker voelde kon ik krachtig zijn. Ik mag vanaf nu nog meer in mijn eigen kracht gaan staan en voelen aan en met wie ik mij wil binden. En als ik dat niet wil ‘nee’ durven en mogen zeggen. 

Toen ze weer terugkwamen van het luchtvaartmuseum krabbelde ik een beetje overeind. Mijn voormalig partner wilde gelijk gaan, maar draaide zich nog even om. Hij gaf aan dat als ik iets nodig had ik het maar aan moest geven. Ik heb gevraagd of hij de hond uit wilde laten. In de stromende regen heeft hij dat gedaan. Ik voelde rust en alleen maar dankbaarheid. 

 

Er is iets veranderd deze dag in mijn energieveld. 

•   Ik heb het sociale gesprek wat ik niet wilde afgekapt en dat stopte daardoor ook
•   Ik mag in mijn eigen kracht gaan staan en voelen aan en met wie ik mij wil binden
•   Ik heb hulp aanvaard en voelde me dankbaar

Materiële pijn

Ik scrolde door Facebook, meer uit verveling dan dat ik echter interesse had, tot ik op een berichtje kwam waar ik op aan sloeg. Het ging over pijn bij materiële zaken en of dat mogelijk was. Ik heb het gelezen en ben daarna mijn tanden gaan poetsen om naar mijn bed te gaan. 

Ik pakte de tube tandpasta, die nog een kwart gevuld is, en ineens kreeg ik het inzicht dat ik deze tube snel leeg wilde hebben om hem weg te kunnen gooien. Ik was weer helemaal wakker en dacht terug aan het berichtje op Facebook. 

Het is niet de tube tandpasta die mij kan raken, maar de gedachte die ik aan de tube heb verbonden. Ik ging in bed liggen en voelde me te ziek om mijn gedachte en emoties bij de gedachte te gaan voelen. 

De volgende morgen werd ik wakker en dacht alweer snel aan die tube tandpasta. Het had me nog niet los gelaten. Wat heb ik verbonden aan die tube tandpasta? Ik kwam op de volgende overtuigende gedachten:

•   Ik mag niet onnodig dingen weggooien
•   Deze tandpasta is niet goed voor mijn tanden 
•   Deze tandpasta verbindt mij met mijn voormalige partner 

Vooral die laatste overtuigende gedachte liet mij niet los. Zeker nu ik eerder ingezien heb dat ik degene ben die bepaald aan wie ik mij bind. Ik zag ineens beelden van hoe mijn voormalige partner soms mijn pad is gaan lopen en dat ik dat moeilijk vond. Hij was meegegaan in sommige van mijn keuzes alsof het zijn keuzes waren. Dat heeft iets met mij gedaan, omdat het toen voor mij niet zuiver voelde, maar ik het niet kon benoemen of duidelijk maken. Ik heb ook hierin mijn grens in wat van mij is niet kunnen aangeven. 

Ik heb de tube tandpasta weggegooid. Ik heb de materiële pijn die ik aan deze tube had verbonden gezien en gevoeld. Ik ben dankbaar voor deze ingeving en ook fijn dat ik de tube in de vuilnisbak heb kunnen gooien.